[SF] Kai x Suho x ? - Bad

                คนอย่างคิมจงอินมันมีค่าแค่นั้นหรอ?

                ความรักของเขามันเป็นได้แค่นั้นหรอ?

                “จงอิน อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”   มือเล็กฟาดคนที่โถมตัวทับร่างตนเอาไว้แบบไม่ยั้ง ทั้งดิ้นทั้งถีบสารพัดก่อนจะถูกริมฝีปากได้รูปของอีกฝ่ายกดจูบลงเพื่อปิดกั้นถ้อยคำน่ารำคาญนั้นไป

                “ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงซะก็คิดซะว่านี่เป็นการประชดไอ้เซฮุนมันอีกอย่างนึงไง”  จงอินผละริมฝีปากออกมาก่อนจะกระซิบถ้อยคำดังกล่าวชิดใบหูนิ่มแผ่วเบา แล้ววางมือลงกับตรงขอบกางเกงสกินนี่สีเข้มที่ประดับอยู่บนร่างบางพร้อมกับลากขึ้นมาตามหน้าท้องขาวสัมผัสผิวเนียนละเอียดอย่างย่ามใจ

                “จงอินปล่อยฉันไปเถอะ..ได้โปรด..”

                คนฟังหัวเราะ หึ ในลำคอก่อนจะดึงรั้งคอเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนจนกระดุมด้านบนหลุดออกไป พร้อมกับรั้งจนคอเสื้อเผยอกว้างขึ้น ก่อนจะแนบริมฝีปากลงไปข้างลำคอขาว แล้วกดจูบแรงๆตามแนวไหปลาร้าและฐานลำคอจนขึ้นรอยแดงเป็นที่น่าพอใจแล้ว มือหนาก็สอดผ่านชายเสื้อด้านล่างไปลูบกับหน้าท้องขาวๆที่หดเกร็งเพราะถูกสัมผัส

                “อื้อ”  มือเล็กๆขยุมกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มของคนด้านบน ก่อนจะดึงแรงๆจนอีกฝ่ายรู้สึกเจ็บ ฝ่ามือเล็กของคนที่ต่อต้านดึงทึ้งเส้นผมของเขาแรงๆจนทำเอามือหนาๆต้องลงแรงบีบขยำบั้นเอวแรงๆ แต่เมื่อจุนมยอนยังคงซาดิสดึงผมเขาจนมันเจ็บไปทั้งหนังหัว ถ้าชอบอะไรแบบนี้จงอินก็จะสนองให้

                “โอ๊ย!”  คนตัวเล็กใต้ร่างร้องลั่น เมื่อคนด้านบนฝังคมเขี้ยวลงกับคอขาวๆจนมันขึ้นรอยฟัน และคาดว่าต่อจากนี้มันคงจะช้ำจนม่วง ก่อนจะเอื้อมมือไปกระชากคอเสื้อคนตัวบางแรงๆ จนมันเปิดออกกว้าง จงอินดึงรั้งแรงๆจนคอเสื้อหลุดมากองที่หัวไหล่ พร้อมกับอีกมือหนึ่งที่สอดผ่านจากด้านล่างก็ลากขึ้นไปจนชายเสื้อด้านล่างเลิกขึ้นไปจนเห็นแผ่นอกที่สะท้านขึ้นตามจังหวะการหายใจ

                “ถึงนายทำแบบนี้กับฉัน ยังไงนายมันก็ไอ้หน้าโง่ที่ฉันไม่รักอยู่ดี จงอิน”  จุนมยอนตะคอกอีกฝ่ายพร้อมกับพยายามดันไหล่อีกคนออก แต่การพยายามนั้นก็สูญเปล่าเพราะลิ้นร้อนที่ลากจากสะดือขึ้นมาจนถึงยอดอกพร้อมกับริมฝีปากที่ดูดกลืนยอดอกเขาไป ทำเอาจุนมยอนดิ้นพล่านจนแผ่นหลังแทบไม่ติดกับเตียง

                “ฮึก! ป..ปล่อย”  ริมฝีปากหนาดูดกลืนยอดอกสีสวย ก่อนจะส่งปลายริ้นร้อนสะกิดเบาๆเขี่ยไปมาราวกับกำลังลิ้มลองรสชาติของลูกกวาดสีสวยอันหอมหวานอยู่ ในขณะที่มือหนาก็เอื้อมลงไปปลดตะขอกางเกงอีกฝ่าย พร้อมกับสอดเข้าไปในเนื้อผ้าสัมผัสกับกลางลำตัวของคนตัวเล็กช้าๆ

                “หยุดร้องขอให้ปล่อยแล้วครางเรียกชื่อฉันไม่ดีกว่าหรอ? จุนมยอน..”  มือหนากระตุกกางเกงออกจากบั้นเอวอีกคนแรงๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสกับส่วนกลางลำตัวนั้น นิ้วมือหนาบีบและเค้นคลึงในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งก็บดขยี้กับยอดอกสีสวยที่แข็งตัวรับสัมผัส 

                “ร่างกายนายมันตอบรับสัมผัสฉันขนาดนี้ ถ้าไอ้เซฮุนรู้จะทำหน้ายังไงนะ?”  จงอินกระตุกยิ้มก่อนกระชากทีเดียวกระดุมเสื้อเชิ้ตก็หลุดออกจากรังดุมจนเผยให้เห็นผิวที่เนียนละเอียดชวนสัมผัส

                “ฉันไม่มีทางรักนาย นายมันไอ้หน้าโง่ อ๊ะ!”  ริมฝีปากหนาขบเม้มยอดอกแรงๆ แล้วขบเม้มสร้างรอยไว้ทั่วร่างขาวๆที่ตนลากริมฝีปากผ่านไปจนแทบทุกตารางนิ้ว พร้อมกับมือด้านล่างที่รูดเร้าแท่งเนื้อจนมันเริ่มตื่นตัวขึ้นตามแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้น

        

                “พูด..อีก..สิ”  จงอินบีบเค้นแท่งเนื้อร้อนในมือ ก่อนจะเร่งจังหวะมือรูดเร้าให้เร็วขึ้น คนตัวสูงดันตัวขึ้นมากดจูบกับริมฝีปากบางที่ขบเม้มไว้แน่น ก่อนจะบดขยี้ไปจนกลีบปากบางยอมเผยอออกแล้วสอดลิ้นกวาดเขาไปชิมความหวานด้านใน ลิ้นร้อนเลาะเล็มไปตามแนวฟันก่อนจะเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของอีกฝ่ายที่คอยแต่จะหลบหนี แต่สุดท้ายลิ้นของทั้งคู่ที่ตอบรับสัมผัสและโรมรันพันกันก็ทำเอาจงอินให้รางวัลอีกฝ่ายด้วยการเร่งจังหวะที่สัมผัสกับเบื้องล่างของอีกฝ่ายให้เร็วขึ้นไปอีก

                “.....”   แรงดูดดึงริมฝีปาก และลิ้นที่เกี่ยวพันกันทำเอาจุนมยอนเผลอขยุมมือลงกับหัวไหล่ของอีกฝ่าย แล้วแอ่นกายขึ้นรับสัมผัสจากมือหนาที่ยังคงทำหน้าที่อยู่เบื้องล่างเพื่อปรนเปรอให้กับร่างกายของเขา

                มือหนาขยับเร็วขึ้น เมื่อส่วนปลายมือน้ำขุ่นขาวฉ่ำเยิ้มออกมา จงอินเหยียดยิ้มก่อนจะเร่งจังหวะมือเร็วขึ้นแล้วฝังคมเขี้ยวลงกับยอดอกที่แดงเรื่อด้วยแรงขบกัดอีกครั้ง เสียงดูดดึงยอดอกเสียงดังทำเอาจุนมยอนเกร็งตัวเผลอวางวางมือลงกับไหล่กว้างแล้วสอดนิ้วเรียวสวยเข้าไปในกลุ่มผมหนา ออกแรงกดและขยุมเบาๆเพื่อระบายอารมณ์ที่โหมกระพือขึ้นและใกล้จะถึงสุดของปลายทาง

                มือหนาเร่งจังหวะเร็วขึ้นจนในที่สุดแล้วร่างทั้งร่างของคนเบื้องล่างก็ปลดปล่อยออกมา หยาดน้ำขุ่นขาวเปื้อนเลอะหน้าท้อง พร้อมกับริมฝีปากบางที่พรูลมหายใจออกช้าๆ จงอินเหลือบมองก่อนจะใช้ปลายนิ้วเรียวกวาดน้ำขุ่นคาวเหล่านั้นเอาไว้ แขนยาวๆสอดไปใต้ร่างบางแล้วสวมกอดแรงๆ มือหนาลากลงไปช่องทางเบื้องหลังก่อนจะสอดผ่านนิ้วเรียวยาวเข้าไปจนคนถูกกระทำกระตุกเล็กน้อย

                “ฮึก! จ..จะทำอะไร”  จงอินไม่ได้ตอบคำถามนั้น คนตัวสูงเพียงแค่ยกมุมปากยิ้มแล้วใช้มือเพียงข้างเดียวปลดเข็มขัดและตะขอกางเกงตนเองลงอย่างลวกๆ พร้อมกับดันมันให้ลงไปกองหมิ่นเหม่กับสะโพก และละความสนใจหันมาสนใจกับปลายนิ้วที่สอดรุกรานช่องทางเบื้องหลังที่คับแน่นต่อ

                “อ๊ะ!..จงอิน.”  นิ้วที่สองที่สอดผ่านเข้ามา ทำเอาร่างทั้งร่างของจุนมยอนสะดุ้งเฮือกและพยายามถีบขาไปมาเพื่อถดกายหนี แต่ก็ถูกแขนยาวๆกอดรัดเอวเอาไว้แน่น นิ้วที่สามถูกสอดแทรกเพิ่มเข้าไปอีกจนหยาดน้ำใสๆไหลออกมาจากหางตาคู่สวย

                นิ้วเรียวที่กดลึกเข้าไป สัมผัสกับผนังด้านในจนคนถูกกระทำนอนดิ้นพล่าน ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อนิ้วทั้งหมดถูกถอนออกแล้วแทนที่ด้วยแกนกายที่ตื่นตัวเต็มที่ของคนด้านบนที่คร่อมทับอยู่ สะโพกกลมกลึงถูกช้อนขึ้นพร้อมกับที่ร่างสูงแทรกกายเข้าไปแนบชิดมากขึ้น

                “ฉ..ฉันเจ็บ”  จงอินกระชากเสื้อเชิ้ตสีอ่อนที่อยู่บนร่างขาวๆออกทิ้งไปเสีย ก่อนจะดันเรียวขาขาวให้ตั้งชันขึ้นแล้วกดกายแทรกเข้าไปให้ลึกมากขึ้น แรงกดกระแทกย้ำๆเมื่อจงอินพยายามดึงดันมาให้สุดความยาว ทำเอาจุนมยอนได้แต่สะบัดหน้าไปกับหมอนใบใหญ่ด้วยความทรมาน

                “ฮึก”  เสียงทั้งหมดถูกดูดกลืนไปเมื่อแรงกระแทกนั้นเพิ่มขึ้น พร้อมกับที่มือหนาก็บีบขยุมบั้นท้ายขาวแรงๆ อีกทั้งริมฝีปากก็บดจูบกับกลีบปากบางที่บวมช้ำ มือหนาข้างที่ว่างก็บีบและขยี้กับยอดอกแรงๆ 

                จงอินกระแทกกายย้ำเข้าออกแรงๆ จนร่างของคนใต้ร่างสั่นคลอน ใบหน้าหวานที่เหยเก และเม็ดเหงื่อที่ซึมตามไรผม ริมฝีปากสีแดงจัดที่ถูกเขาจูบครั้งแล้วครั้งเล่า ผิวขาวๆที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยสีกุหลาบ ทำเอาคนมองตาพร่าไปชั่วขณะ

                “จุนมยอน...นายเป็นของฉัน” 

                จงอินโถมกายกระแทกเข้าออกแรงๆ เมื่อปลายทางของอารมณ์ใกล้เข้ามาทุกที ฝ่ามือเล็กเลื่อนลงไปขยุมกับผ้าปูที่นอนสีเข้ม พร้อมกับสะโพกขาวที่ยกขึ้นรับกับจังหวะที่เขาสอดใส่เข้าไป ยิ่งทำให้จงอินสอดแขนโอบกอดกระชับร่างขาวมาไว้ในอ้อมกอดให้แน่นขึ้น โดยที่ร่างกายเบื้องล่างก็ยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป

                “จง..อิน....”  

                เสียงครางชื่อคนที่กดย้ำกายเข้าหาเสียงดังลั่นแข่งกับเสียงของเนื้อกระทบเนื้อ และเสียงเตียงหลังกว้างที่ดังเอี๊ยดอ๊าดไปตามแรงอารมณ์ที่โหมกระพือของคนทั้งคู่ จวบจนของเหลวสีขุ่นขาวถูกปลดปล่อยเข้าไปในช่องทางเบื้องหลัง และแรงหวดหนักๆจากฝ่ามือเล็กที่ข้างแก้มก็ทำเอาจงอินถึงกับเสียศูนย์ ขาเล็กๆยกขึ้นถีบร่างของเขาแรงๆอีกครั้ง พร้อมกับคนตัวเล็กที่ไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงจากที่ไหน ผลักคนตัวสูงกว่าออกแล้วรีบคว้าเสื้อผ้าใกล้ๆมือแล้ววิ่งไปที่ประตูโดยไว

                “ไอ้ชั่ว”   คนตัวเล็กตวาดลั่นก่อนจะกระชากประตูแรงๆเปิดออก แต่ก็เป็นอันต้องยืนค้างแล้วก้าวถอยหลังกลับเข้ามาภายในห้องอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยอาการตกใจสุดฤทธิ์เมื่อร่างสูงของใครอีกคนที่ยืนอยู่หน้าห้องกำลังก้าวตามเข้ามาอย่างช้าๆ

                “จุนมยอน...”

                “ค..คริส..คริส ช่วยฉันด้วยนะ จงอิน..ไอ้บ้านี่มันข่มขื่นฉัน”  คนตัวเล็กเขย่าแขนคนตัวสูงที่เดินก้าวเข้ามายืนในห้อง สายตาที่อ่านยากของคริสทอดมองไปยังร่างของจงอินที่ค่อยๆดันตัวขึ้นนั่งช้าๆ และวกสายตากลับมามองใบหน้าตื่นตระหนกของคนตัวเล็กอีกครั้ง

                “จงอินมันรังแกนายอย่างนั้นหรอ?”

                คนตัวเล็กพยักหน้ารัวๆก่อนจะตวัดสายตากลับไปมองคนที่นั่งจ้องหน้าเขานิ่งอยู่ที่เตียงหลังกว้าง เมื่อเห็นสายตาราวกับจะฆ่าจะแกงกัน จุนมยอนก็รีบหันหน้าหนีแล้วเขย่าแขนคริสอีกครั้งเพื่อขอให้อีกฝ่ายช่วย

                “สะเพร่าชะมัดเลย ทำไมไม่ล็อกประตูให้ดีวะ”  เสียงทุ้มของคริสที่เอ่ยขึ้น พร้อมกับมือหนาที่เอื้อมไปกดล็อกและลงกลอนที่ประตู ทำเอาจุนมยอนตวัดสายตาไปมองหน้าจงอินที่แลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างกวนๆ และเหลียวกลับมามองหน้าคริสอีกครั้งอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้ยิน

                “ค..คริส น..นายต้องช่วยฉันนะ น..นายจะช่วยฉันใช่มั้ย”  คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนที่มือเล็กๆจะกำเสื้อของตนเอาไว้แน่นและยกขึ้นปกปิดร่างกาย พร้อมกับเรียวขาสวยที่ก้าวถอยห่างออกจากคนที่ตนเอ่ยขอความช่วยเหลือ

                “ฉันช่วยนายแน่นอนที่รัก”  เสียงทุ้มของคริสเอ่ยตอบออกมาก่อนจะก้าวเข้าไปหาร่างขาวช้าๆ มือหนาเอื้อมไปรั้งแขนเล็กๆนั่นเอาไว้ก่อนจะตวัดแขนโอบรอบเอวบางเอาไว้แน่น

                “ก็นายเล่นฉันไว้ซะเจ็บแสบขนาดนั้น  ถ้าฉันไม่ได้ช่วยให้นายไปถึงสวรรค์ก่อน ชาตินี้ฉันคงตายตาไม่หลับ”

                เสียงทุ้มที่ดังก้องเต็มสองหูทำเอาจุนมยอนพยายามสะบัดแขนตัวเองออกอีกครั้ง แต่มือของคริสก็บีบต้นแขนเขาแน่น จนต้องส่งสายตาอ้อนวอนให้อีกฝ่ายปล่อย

                “คริส ฉันไม่ตั้งใจ..นายอย่าเข้าใจฉันผิดนะคริส...”

                คริสสบถในลำคอก่อนจะหันหน้าไปมองจงอินที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างขอความเห็น แต่รอยยิ้มร้ายของร่างโปร่งผิวคล้ำก็ทำให้คริสโคลงหัวไปมาแล้วโน้มตัวลงพร้อมกับเชยคางอีกคนขึ้นมา แล้วใช้สายตาพินิจดวงหน้าหวานๆให้ชัดเจน หน้าตาแบบนี้ ดวงตาใสซื่อ จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากจิ้มลิ้มน่ารักที่เขาเคยตกหลุมรัก

                ก็เพราะไอ้ความใสซื่อที่เป็นเปลือกนอกของคนตัวบางนี่ล่ะที่ทำให้เขาเป็นบ้า หลงอีกฝ่ายหัวปักหัวปำถึงขนาดยอมทำทุกอย่างที่คนตัวเล็กนี่ขอโดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น สุดท้ายพอเขาหมดประโยชน์ ริมฝีปากบางๆนี้ก็เอ่ยบอกตัดความสัมพันธ์กับเขาเสียดื้อๆ เพียงเพราะเหตุผลที่ว่า ‘ฉันมีคนที่ชอบแล้ว’ และ ‘ฉันไม่ได้ชอบนาย’

                จุนมยอนหลอกเข้าหาเขาเพื่อไปสานสัมพันธ์กับจื่อเทาน้องรหัสของเขา ส่วนคริสในสายตาคนตัวเล็กในตอนนั้นก็ไม่ต่างจากไอ้หน้าโง่ที่เป็นทางผ่านให้จุนมยอนได้เข้าหาเทาได้ง่ายขึ้น หลังขากที่เขายอมโง่อยู่เป็นเดือน จื่อเทาน้องรหัสที่สนิทของเขาก็เดินควงคนตัวเล็กที่เขาตกหลุมรักมาบอกว่าคบกัน

                ราวกับมีค้อนอันใหญ่ๆทุบลงที่กลางหัว..

                จุนมยอนที่เขาตกหลุมรักชนิดที่ว่าโงหัวไม่ขึ้น..

                มองคริสเป็นแค่ไอ้หน้าโง่คนหนึ่งเท่านั้น...

                “เอายังไงต่อดีล่ะจงอิน?”  คริสผ่อนแรงที่บีบที่ต้นแขนเล็กๆนั่นออกช้าๆก่อนจะ ดึงเสื้อในมือที่คนตัวขาวกอดเอาไว้แน่นเพื่อปกปิดร่างกาย แต่ดูๆแล้วมันก็คงจะไม่ได้ช่วยเท่าไหร่ มือหนาจึงยื่นออกไปกระชากเสื้อในมือเล็กๆนั่นโยนทิ้งลงกับพื้น พร้อมกับแขนแกร่งวาดโอบรอบเอวบางแล้วรั้งมาจนร่างกายของเราแนบชิดกัน

                “คริส...”  เสียงที่สั่นเทาของคนตัวเล็กทำให้คริสได้แต่นึกหัวเราะสมเพชอีกฝ่ายอยู่ในใจ ถ้าเขายอมใจอ่อนและปล่อยจุนมยอนไปโดยง่ายโดยไม่สอนบทเรียนให้สักหน่อย คนตัวเล็กก็จะไปทำแบบนี้กับคนอื่นอีก เหมือนที่เขาได้เจอมากับตัว

                “คริส! ปล่อย!”  คนตัวเล็กร้องลั่นเมื่อริมฝีปากได้รูปกดจูบกับซอกคอขาวแล้วขบเม้มแรงๆ มือหนาดันท้ายทอยอีกฝ่ายเอาไว้พร้อมกับแนบริมฝีปากลงไปกดจูบกับริมฝีปากที่บวมช้ำ ยิ่งใบหน้าหวานหันหนีมากเท่าไหร่ แรงกดล็อกที่ท้ายทอยก็มากขึ้น

                คริสขบกัดริมฝีปากบางเบาๆจนคนที่พยศยอมเผยอริมฝีปากให้ลิ้นของเขาได้สอดผ่านเข้าไปได้โดยง่าย ฝ่ามือหนาลากมือไปสัมผัสกับยอดอกสีสวยแล้วลงแรงใช้นิ้วหัวแม่มือคลึงกับฐานยอดอกเบาๆ พร้อมกับที่ลิ้นร้อนก็กวาดต้อนเรียวลิ้นไปเกี่ยวพันกับอีกฝ่ายที่คอยแต่จะหลบหนี

                “อ๊ะ!!”  คนตัวเล็กที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกคริสที่ผละออกไป เหวี่ยงแรงๆจนร่างทั้งร่างของเขากลับลงไปกองที่เตียงอีกครั้ง แต่ครั้นพอจะลุกหนี แขนยาวๆของจงอินก็เอื้อมมารัดแล้วเกี่ยวเอวกอดล็อกเอาไว้แน่น

                คนตัวเล็กมองร่างสูงของคริสที่ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนตนเองออกช้าๆ ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองจงอินอีกครั้งด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา ฝ่ามือเล็กพยายามรั้งแขนของจงอินที่ล็อกเอวเขาเอาไว้ออก ก่อนจะครางเสียงสั่นขอความเห็นใจ

                “คริส ไม่เอา..อย่า.. คริสช่วยฉันนะ” 

                จุนมยอนขบกัดริมฝีปากตัวเองแน่นก่อนจะอ้อนวอนอีกคนที่ย่างสามขุมเข้ามาหา แต่รอยยิ้มร้ายที่คริสมอบให้กลับทำเอาขนชันไปทั้งตัว จุนมยอนพยายามจะขยับกายหนี แต่จงอินที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังก็เหวี่ยงเสื้อของเจ้าตัวทิ้งพร้อมกับถีบกางเกงยีนส์สีซีดออกไปแล้วดึงรั้งร่างบางมานั่งบนตัก

                “จงอิน...ขอร้อง...ได้โปรด....”

                จุนมยอนเอ่ยอ้อนวอนทั้งน้ำตา และหันกลับมามองหน้าคริสที่ก้าวขึ้นเตียงมาอย่างช้าๆอีกครั้ง เรียวขาเล็กพยายามถีบคนตรงหน้าให้ออกห่างแต่มือหนาของคริสก็จับที่ต้นขาขาวพร้อมกับแยกออกช้า จงอินที่นั้งซ้อนด้านหลังยกเอวบางขึ้นเล็กน้อยก่อนจะสอดแกนกายของตนเข้าไปในช่องทางด้านหลังของคนตัวเล็กช้าๆ

                “ฮื้อ!”  ฝ่ามือเล็กจิกมือแน่นกับไหล่กว้างของคริส คนตัวสูงกระตุกยิ้มร้ายก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปสูดกลิ่นกายของคนตัวบางที่ข้างซอกคอขาวแล้วลากลิ้นร้อนไปตามแนวคาง ไหปลาร้า พร้อมกับมือหนาที่เอื้อมไปสัมผัสกับส่วนกลางกายของคนที่ถูกกระทำ

                “ปล่อย..ฮึก!..ฉัน”   จงอินเริ่มขยับกายอีกครั้ง พร้อมกับกดจูบกับแผ่นหลังบางช้าๆ แล้วเลื่อนใบหน้าไปซุกไซร้อยู่ตรงท้ายทอย และขบกัดปลายติ่งหูเบาๆ แขนแข็งแรงกระชับเอวบางแล้วกอดยกขยับร่างของคนที่นั่งซ้อนอยู่บนตักให้กระแทกกายรับกับจังหวะที่เขาส่งแกนกายเข้าไป

                  

                “จุนมยอน อย่าดื้อน่า..”  เสียงทุ้มของคริสกระซิบชิดใบหูนิ่ม ก่อนเจ้าของริมฝีปากที่ขยับเอื้อนเอ่ยเมื่อครู่จะโน้มกายลงไป ใช้ริมฝีปากได้รูปนั้นกลืนแกนกายที่เริ่มตื่นตัวอีกครั้งของคนตัวบางไปไว้ในโพรงปาก แรงกระแทกจากท้านด้านหลังของจงอินทำให้ด้านหน้าของเขายิ่งแนบชิดเข้าไปในโพรงปากของคริสมากขึ้น

                ใบหน้าหวานเชิดขึ้นกอบโกยอากาศเข้าปอดเมื่อคริสละมือจากหน้าอกแล้วหันไปให้ความสนใจอยู่กับการปรนเปรอเขาด้วยปาก แต่เพียงชั่วครู่เท่านั้นแขนยาวของจงอินที่โอบอยู่ที่เอวก็ค่อยๆขยับช้าๆ มือหนาที่โอบกอดจากด้านหลังเลื่อนไปบีบเค้นยอดอกที่ตั้งชันอย่างมันมือ พร้อมกับมืออีกข้างก็ดันใบหน้าหวานให้หันไปรับจูบดูดดื่มที่จงอินมอบให้

                จังหวะการย้ำกายที่จงอินส่งเข้าหาทางด้านหลัง และจังหวะจากริมฝีปากได้รูปของคริสที่กำลังปนเปรอเขาทางด้านหน้า ทำเอาจุนมยอนถีบขาไปมา อยากจะกรีดร้องออกมาให้ดังๆแต่ก็ไม่สามารถทำได้ ฝ่ามือเล็กข้างหนึ่งขยุมเส้นผมสีน้ำตาลเข้มของจงอินเอาไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างก็จิกลงกับบ่าของคริสเพื่อระบายความเจ็บปวดปนเสียวซ่านที่เกิดขึ้นนี้

                “อ๊ะ! ฮึก”  ทันทีที่จงอินผละริมฝีปากออกไป คริสก็ผละออกจากส่วนแข็งขืนของเขา พร้อมกับดันตัวขึ้นมา มือหนารั้งใบหน้าหวานแรงๆให้หันกลับมาทางตน ก่อนจะบดเบียดริมฝีปากลงไป พร้อมกับมือข้างที่ว่างก็เลื่อนมารูดเร้าแกนกายที่ใกล้จะปลดปล่อยเต็มทีของคนตัวเล็กต่อ

                “คริสช่วยหน่อยดิ”  เสียงของจงอินกำลังดูดเม้มสร้างรอยที่แผ่นหลังบาง สบถขึ้นเบาๆ และคนที่ถูกขอให้ช่วยก็เลิกคิ้วเป็นเชิงถามทั้งที่ลิ้นสากยังเกี่ยวพันกับลิ้นของคนตัวเล็กอยู่ จงอินเหลือบมองร่างขาวพร้อมกับส่งสายตาให้คริสอีกครั้ง คนตัวสูงกว่าก็พยักหน้ารับ ก่อนแขนยาวๆจะรวบกอดเอวบางไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง คริสยกสะโพกเล็กให้ขึ้นลงรับแรงกระแทกจากจงอิน เด็กหนุ่มผิวคล้ำชันเข่าขึ้นเล็กน้อยเพื่อปรับท่าทางให้ถนัดขึ้น ก่อนจะกระแทกกายแรงๆ จนคนตัวเล็กต้องผวาเข้ากอดคริสแน่น คนถูกกอดกระตุกยิ้มก่อนจะขยุมเส้นผมสีแดงเข้มแรงๆแล้วดึงรั้งบังคับให้ใบหน้าหวานเชิดขึ้น

                จงอินฝังคมเขี้ยวลงกับแผ่นหลังขาวๆ ก่อนจะสอดมือไปรูดแท่งเนื้อของคนตัวเล็กที่คริสละเลย แล้วสนใจอย่างอื่นแทนอย่างรู้งาน คริสครางงึมงำในลำคอก่อนจะกดปลายจมูกลงข้างซอกคอขาว แรงกระแทกกายเข้าออกภายในร่างขาวจากจงอินทำให้คนตัวสูงทางด้านหน้ายกมุมปากยิ้มอย่างชอบใจ ที่คนตัวเล็กนี้จะผวาเข้ามากอด มารั้งคอเขาเอาไว้ แล้วยิ่งจงอินส่งกายเข้าแรงมากเท่าไหร่ กลิ่นกายอันหอมหวานและผิวเนียนละเอียดนุ่มมือก็จะเข้ามาชิดกับริมฝีปากและจมูกของเขาที่กดแนบชิดผิวขาวๆนั้นมากขึ้น

                “ฮื้อออ!”  จุนมยอนกระตุกกายเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยหยาดน้ำขุ่นขาวจนมันเลอะกับหน้าท้องของคริส แต่ก็ไม่สามารถร้องอะไรออกมาได้ ในเมื่อคริสยังคงสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากเขาอยู่แบบนั้น อีกทั้งช่องทางเบื้องหลังที่จงอินกระแทกเบื้องหลังนั้นก็ถี่เร็วขึ้นจนขาเล็กยันถีบกับเตียงแรงๆ

                “อึก!”  จงอินปลดปล่อยเข้าไปในร่างของอีกฝ่าย ก่อนจะถอนแกนกายออกแล้วมองหน้าคริสที่ยักคิ้วให้เขาหนึ่งที ฉับพลันจุนมยอนก็ถูกพลิกกาย ขาเล็กๆพยายามถีบเพื่อดิ้นรนหรือต่อสู้ แต่จงอินและคริสก็ไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนั้น คริสสวมกอดเอวบางแล้วพลิกตัวให้คนตัวเล็กกว่านั่งหันหน้าไปทางจงอิน หลังจากนั้นก็ขบเม้มใบหูนิ่มแรงๆ หยาดเหงื่อที่ซึมออกมาจากร่างบางมันยิ่งทำให้ร่างนี้น่ามองขึ้นอีกเป็นไหนๆ

                “เห็นมั้ย ว่าไอ้หน้าโง่อย่างพวกฉัน สนองให้นายได้ถึงใจมากกว่าไอ้จื่อเทาและเซฮุนอีก หึ!” 

                จงอินว่าพลางดึงเรียวขาขาวข้างหนึ่งให้พาดขึ้นมาบนบ่ากว้าง ก่อนจะขบเม้มแล้วฝังคมเขี้ยวกัดเบาๆสร้างรอยไว้กับปลีน่องด้านใน ในขณะที่คริสก็ช้อนกายคนตัวบางขึ้นช้าๆแล้วแทรกกายเข้าหา แท่งเนื้อร้อนของคริสกดลึกเข้าไปในบั้นทายกลมกลึงช้าๆ แต่ด้วยความที่มันใหญ่เกินไปทำให้คนที่ถูกกระทำกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

                “คริส!!! อ๊ะ! จงอินอย่า”  จุนมยอนครางไม่ได้ศัพท์ เมื่อจงอินก็ลากลิ้นไปตามเรียวขาสวย ส่วนคริสก็ดึงดันที่จะกดย้ำกายเข้ามาในตัวของจุนมยอนจนในที่สุดก็สามารถแทรกกายเข้ามาได้จนสุดความยาว

                “หึ!”  คริสหัวเราะในลำคอ ก่อนจะส่งกายเข้าหาร่างบอบบางจนอีกฝ่ายสั่นคลอนไปทั้งตัว สีหน้าเจ็บปวดที่จงอินได้เห็นเต็มตา ก็ทำเอามือหนาของร่างโปร่งเลื่อนมือไปกอบกุมแท่งเนื้อร้อนของคนตัวบางเพื่อปลุกอารมณ์อีกครั้ง พร้อมกับกลีบปากได้รูปกดจูบลงกับปลายยอดอกแล้วดูดดึงสลับกับขบกัดจนคนถูกกระทำครางเสียงกระเส่าอยู่ข้างหู

                “จำบทเรียนเหล่านี้ให้ดีนะที่รัก”   คริสกระซิบข้างใบหู พร้อมกับกระแทกกายเข้าออกโดยไม่สนใจคนที่กรีดร้องอย่างเจ็บปวดและขอความเห็นใจเลยแม้แต่นิด

                “จำเอาไว้แล้วก็อย่าไปหลอกใครแบบนี้อีก”  จงอินละริมฝีปากจากยอดอกอีกข้าง ก่อนจะลงแรงขบกัดกับยอดอกอีกข้างอย่างเมามันในอารมณ์ จนจุนมยอนแอ่นกายรับและเบนศีรษะไปพิงกับแผ่นอกหนาของคริส มือหนาของคริสข้างนึงก็ประคองสะโพกของคนตัวเล็กให้ขยับขึ้นลงตามจังหวะที่เขาส่งเข้าไป ส่วนมืออีกข้างที่ว่างก็เลื่อนมาประคองแก้มขาวๆเอาไว้แล้วดันให้ใบหน้าหวานหันมาพร้อมกับประกบปากจูบอีกครั้ง

                แรงบีบเค้นจากมือหนาๆของจงอินทำเอาจุนมยอนกระตุกกายแรงๆ ก่อนจะผละริมฝีปากออกจากคริส แต่คนที่เอาแต่ใจอย่างคริสก็ฝังจมูกลงกับซอกคอขาวแทน หยาดน้ำอุ่นๆไหลซึมออกจากหางตาคู่สวยอย่างอดสูในชีวิต แต่นั่นยิ่งกลับทำให้คนที่มองทั้งคู่ยิ่งลงแรงกับร่างกายนี้มากขึ้น

                “เป็นไง สนุกไหมล่ะ..คนสวย..”  คริสเอ่ยถามพร้อมกับส่งกายเข้าหาถี่รัวและแรงขึ้น จนจุนมยอนผวายกแขนโอบรอบคอของจงอินที่กำลังเล่นสนุกกับยอดอกและเบื้องล่างของตนเอาไว้แน่น  

                จวบจนที่คริสปลดปล่อยออกมา แขนเล็กๆก็ตกลงข้างกาย ก่อนจุนมยอนจะเอนร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงพิงไปกับแผ่นอกหนาของคริส แล้วเชิดหน้าขึ้น ปลายเท้าจิกเกร็งกับฟูกที่นอน เมื่อในที่สุดแล้วจงอินก็ส่งให้เขาไปถึงฝั่งฝัน  แต่ไม่ทันไรคนตัวเล็กก็ต้องเบิกตากว้างอีกครั้ง เมื่อคริสไม่ยอมถอนส่วนนั้นออกไปจากร่างกายของเขา อีกทั้งยังบีบเค้นบั้นท้ายนิ่มแรงๆ พร้อมกับที่จงอินยกเรียวขาเขาให้เกี่ยวกับเอวสอบ และขยับกายเข้ามาแนบชิดมากขึ้นจนส่วนกลางกายของเรานั้นสัมผัสกัน

                “อ๊า!!!!!”  จุนมยอนกรีดร้องลั่น ปัดป่ายมือไปสะเปะสะปะเมื่อ มือหนาของคริสแยกรอยแยกตรงบั้นท้ายนิ่มออก พร้อมกับจงอินที่ขยับกายเข้าหา แกนกายของจงอินพยายามดึงดันที่จะสอดเข้ามาอีกคนทั้งที่มีแท่งเนื้อร้อนของคริสอยู่ก่อนแล้ว

                “อย่า!! คริส!! จงอิน!! ไม่เอา!!!”  น้ำตาไหลออกจากดวงตาคู่สวยเป็นทาง เมื่อคนทั้งสองไม่ฟังคำขอร้องหรือห้ามปรามเลยแม้แต่นิด จงอินใช้มืออีกข้างบีบบั้นท้ายนิ่มแล้วพยายามส่งกายเข้าหา ช่องทางเบื้องหลังที่มันปวดร้าวและระบมจนจุนมยอนได้แต่ครางเสียงแผ่วพร้อมน้ำตา ก็ยิ่งทำให้จงอินแทรกกายเข้ามาได้จนมันสุด แม้ช่องทางเบื้องหลังเขามันจะฉีกขาดอย่างไรก็ตาม จงอินคงไม่ได้สนใจมันแม้แต่นิด

                ระยะห่างของคนสามคนที่แม้แต่เพียงไรอากาศยังไม่สามารถแทรกผ่านได้ ทำเอาจุนมยอนจิกมือลงกับบ่าของจงอินที่นั่งอยู่ด้านหน้าเอาไว้แน่น แต่คริสก็ไม่ยอมเสียเปรียบด้วยการขบเม้มตามซอกคอจนแทบทุกตารางนิ้วบนร่างขาวเต็มไปด้วยรอยแดงเต็มไปหมด

                เมื่อจงอินแทรกกายเข้ามาได้แล้ว ร่างสูงทั้งสองก็เริ่มขยับกายรับส่งกันราวกับรู้หน้าที่ จุนมยอนที่ได้แต่สมเพชชะตาชีวิตตัวเอง ปล่อยกายให้มันเป็นไปตามที่คนทั้งสองควบคุม

                จุนมยอนเอนหัวพิงอยู่กับข้างซอกคอของคริส ในขณะที่จงอินก็โน้มตามลงมากดจูบข้างแก้มขาวๆที่แดงเรื่อและลากเรียวลิ้นเล่นกับซอกคอขาว หลังจากนั้นก็ตามลงไปดูดเม้มยอดอกเล่น ทั้งที่ร่างกายเบื้องล่างก็ขยับเข้าออกสลับกับคริส 

                “จำเอาไว้นะ..จุนมยอน.....”  คริสกระซิบไปในขณะที่ก็กดจูบกับข้างขมับคนตัวเล็กเจ้าของชื่อ พร้อมกับที่ร่างกายเบื้องล่างก็ทำหน้าที่ของมันโดยไม่บกพร่อง มือหนาของคริสที่ลูบจากหน้าท้องขาวขึ้นมา ก็สัมผัสกับยอดอกอีกข้างที่ไม่ได้ถูกริมฝีปากของจงอินครอบครอง มือหนาบีบเค้นแล้วดึงเบาๆ

                เสียงกรีดร้องจากความเจ็บปวดและความเสียวซ่านยิ่งเป็นแรงผลักดันให้ทั้งคริสและจงอิน ย้ำกายเข้าออกถี่และแรงขึ้น กลีบปากของจงอินที่ยังคงเล่นสนุกกับการทำรอยบนร่างขาวกระตุกยิ้ม แล้วเลื่อนใบหน้าขึ้นไปให้อยู่ในระดับเดียวกันกับคนตัวเล็ก มือหนาๆของจงอินช้อนตรงท้ายทอยแล้วรั้งอีกฝ่ายเข้ามากอดในขณะที่คริสก็ขยับกายเข้ามาแนบชิดกับจุนมยอน เพื่อตระกองกอดร่างบางนี้จากท้างด้านหลัง

                “จำเอาไว้นะจุนมยอน..ที่รัก....”  คริสกระซิบชิดใบหูทางด้านขวาเบาๆพร้อมกับขบกัดไปเบาๆ  แล้วเกยคางลงบนไหล่เล็กที่มันสั่นเทา และจงอินก็ลูบกลุ่มผมสีแดงเข้มไปมาเบาๆพร้อมกับวางคางเกยบนไหล่เล็กอีกข้างแล้วกระซิบชิดใบหูนิ่มทางด้านซ้ายเบาๆ

                “ว่าพวกฉันรักนายมากขนาดไหน”

                แม้จะรักมากเพียงใด รักและเทิดทูนมากแค่ไหน...

                แต่เชื่อเถอะไม่มีใครยอมโง่บูชาความรักได้ไปตลอดหรอก...

               

                 

               

กลับไปคอมเม้นที่เด็กดีนะคะ ^3^  >>> กด<<<<<