Nc
ฝ่ามือเล็กยกขึ้นปิดปากของตนเองเพื่อกลั้นเสียงน่าอายให้มันดังเล็ดลอดออกไป
สภาพเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยเพียงเล็กน้อยมันง่ายต่อการสวมใส่หากมีใครเดินเข้ามาเห็น ห้องครัวถูกใช้เป็นสถานที่แห่งการทำบาปของสองพี่น้องไม่ต่างจากภายในห้องนอนเมื่อหลายคืนก่อน..
“ชานยอล..เดี๋ยว..อึก..พ่อแม่.มาเห็น..”
แขนยาวๆโอบกอดเอวบางของผู้เป็นพี่จากทางด้านหลัง
ฝ่ามือเล็กของพี่ชายที่ก่อนหน้านี้ที่กำลังทำหน้าที่ล้างจานอยู่
มือขาวๆถูกชำระล้างน้ำเปล่าจนสะอาด
ก่อนจะทำหน้าที่วางค้ำกับของอ่างล่างจานเพื่อทรงตัวยืนแทน
มือหนาๆของชานยอลรูดซิปกางเกงคนเป็นพี่ลง
ก่อนจะล้วงมือไปสัมผัสกับส่วนกลางลำตัวของร่างบาง
“เขายังไม่กลับ
ไม่เห็นหรอก”
เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหูขาว
ก่อนมือหนาจะกำแกนกายของคนเป็นพี่เอาไว้
แล้วรูดดึงจนขาเล็กๆที่ทรงตัวอยู่นั้นมันสั่นไปหมด มือหนาอีกข้างล้วงผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาวเข้าไปสัมผัสกับยอดอก
นิ้วมือหนาบดขยี้ลงไปพร้อมกับอีกมือที่ชักนำส่วนล่างของคนเป็นพี่ต่อไป
จนคนถูกกระทำได้แต่ทิ้งตัวลงพิงกับแผ่นอกของคนเป็นน้องอย่างหมดแรง
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มอย่างชอบใจ
ก่อนจะกดปลายจมูกลงกับแก้มใสๆ พร้อมกับเร่งจังหวะที่มือด้านหน้าให้มันถี่รัวขึ้น
จวบจนร่างทั้งร่างของคนเป็นพี่กระตุกเล็กน้อยและปลดปล่อยหยาดน้ำขุ่นขาวออกมา
ชานยอลมองมือที่เปรอะเปื้อนคราบเหล่านั้นก่อนจะลากมือไปสัมผัสกับช่องทางเบื้องหลังของคนในอ้อมกอด
แขนยาวๆดันพลิกคนตัวเล็กให้หันมาเผชิญหน้าก่อนจะสอดก้านนิ้วที่ชโลมไปด้วยน้ำกามที่ผู้เป็นพี่ปลดปล่อยเข้าไปในช่องทางเบื้องหลัง
ดวงตาคู่สวยของคนเป็นพี่เบิกโพลงพร้อมกับดันมือลงกับอกแกร่งของคนเป็นน้อง
“ไม่เอานะ..ชานยอล.พี่ก็ยอมเราอยู่ทุกคืนแล้วไง..”
สีหน้าเว้าวอนขอความเห็นใจไม่ได้ทำให้ชานยอลยอมถอนนิ้วออกไปแต่อย่างใด
มันยิ่งกลับกันเมื่อนิ้วที่สองและสามดึงดันสอดเข้ามาอีก อาจเป็นเพราะของเหลวก่อนหน้านี้ที่ชโลมอยู่ที่มือทำให้ข้อนิ้วยาวสามารถสอดผ่านเข้าไปได้ง่ายและคนตัวเล็กไม่ค่อยเจ็บมากเท่าไหร่นัก
“พ..พี่เจ็บ..ชานยอล..”
หยาดน้ำตาที่ซึมออกมาจากหางตาถูกซับเอาไว้ด้วยริมฝีปากได้รูปที่พรมจูบไป
ก่อนกลีบปากบางของคนตัวเล็กจะถูกปิดกั้นคำพูดเอาไว้ด้วยจูบที่ดึงดันและเอาแต่ใจของน้องชาย
“ผมบอกพี่ไปแล้วใช่มั้ย
ว่าอย่าให้ใครมาแตะต้องตัว
แต่วันนี้พี่ยอมให้ไอ้คริสมันมาจูงมือ”
เป็นเหมือนเดิมทุกครั้งที่จุนมยอนไม่สามารถบอกคริสไปได้ตรงๆว่าอย่าแตะเนื้อต้องตัวเขา
และก็เป็นเหมือนเดิมอีกเช่นกันที่เขามักจะถูกน้องชายที่เขารักลงโทษอยู่แบบนี้ในทุกๆวัน
ทุกๆวันนับตั้งแต่ที่เรามีอะไรกันครั้งแรกในห้องน้ำครั้งนั้น
จนถึงวันนี้มันผ่านมาราวๆเกือบสองเดือนได้
ที่เราสองพี่น้องมีอะไรกันโดยไม่เกรงกลัวต่อบาป...
“แค่จูงมือเองนะชานยอล..อ๊ะ!”
คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกช้อนตัวให้นั่งลงกับขอบอ่างล้างจาน
มือหนาๆดึงรั้งกางเกงออกจากเรียวขาสวยจนมากองอยู่ที่หัวเข่า
ริมฝีปากได้รูปกดจูบลงกับฐานลำคอสร้างรอยเอาไว้ให้รู้
ให้คนที่มันมายุ่งกับพี่ชายตัวขาวของเขาได้รับรู้เอาไว้
ว่าจุนมยอนเป็นของชานยอล....
ร่างบางที่ถูกแขนยาวๆของคนเป็นน้องกอดเอวบางไว้
สั่นคลอนไปทั้งตัวเมื่อถูกยกตัวขึ้นมารับแรงกระแทกที่อีกฝ่ายไม่ยอมผ่อนแรงเลยแม้แต่น้อย
แขนเล็กๆผวากอดคอคนเป็นน้องแน่น ใบหน้าหวานเชิดขึ้น ลุ่มหลงมัวเมาไปกับห้วงอารมณ์ที่ชานยอลปลุกขึ้นมาและดื่มด่ำไปกับมันครั้งแล้วครั้งเล่า
เม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามไรผมและร่างกาย
มันเหมือนกับเครื่องยนต์ที่ถูกอุ่นเครื่องแล้วติดจนร้อน พร้อมที่จะไปต่อเรื่อยๆตามที่ใจปรารถนา
ใบหน้าหวานที่เขาตกหลุมรัก ยามมีเซ็กส์ร่วมกัน สีหน้าอึดอัด เจ็บปวด
หรือสุขสมของจุนมยอน มันยิ่งอยากทำให้เขากักขังอีกฝ่ายเอาไว้
ไม่อยากให้ใครได้แตะต้องแม้เพียงปลายเล็บ
จุนมยอนต้องเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว....
“ชานยอล..เดี๋ยว..อ๊ะ..คนมาเห็น..” มือหนารั้งใบหน้าหวานมากดจูบที่ริมฝีปากแรงๆ
ก่อนจะดูดดึงขบเม้มจนมันแดงช้ำ อีกทั้งยังส่งกายเข้าหาร่างบอบบางถี่รัวและกระชั้นขึ้นเรื่อยๆ
เสียงรถที่แล่นเข้ามาภายในบริเวณบ้านทำให้ใบหน้าหวานถอดสี
ฝ่ามือเล็กพยายามผลักไหล่น้องชายให้ถอยอออกไป
แต่อีกฝ่ายก็ไม่รับฟังสิ่งใดทั้งสิ้นยังคงกระแทกกายแรงขึ้นจนร่างทั้งร่างของจุนมยอนคลอนไปทั้งตัว
แกนกายที่สอดลึกเข้ามาจนสุดถูกถอนออกไป
ก่อนจะกระแทกเข้ามาแรงๆอีกครั้งจนฝ่ามือเล็กต้องขยุมไหล่คนเป็นน้องเอาไว้แน่น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น